چاپ اول ۱۳۹۷
۳۰۰ صفحه
پژوهشگر در ابتدای مقدمه آورده است: «نقالان و قصهگویان، معمولا سخن چنین آغاز میکنند؛ اما، ما را که غرض پرداختن به راز و رمزهای برخی از خیل نمایشهای روزگارِ رفته است، چاره طریقهای دیگر است. قصد مکتوب حاضر، چنانکه از عنوان آن برمیآید، بررسی فنون و شگردهای به کار گرفته شده در مجالس شادیآور رایج در سده سیزدهم خورشیدی است.»
ناصربخت در بخش دیگری از مقدمه به تعریف حوزههای مختلف متون خندهآور پرداخته و آنها را اینگونه معرفی کرده است: «طنز، فکاهه، هجو و هزل واژههایی هستند که از دیرباز در فرهنگ و هنر بشری و در عرصه ادبیات و هنرهای نمایشی مطرح بودهاند و علیرغم تفاوتهایی در تعریف و مقاصد، در نهایت، همگی برانگیختن یکی از انواع خنده (از نیشخند و پوزخند و ریشخند گرفته تا قهقههای فارغ از هرگونه بدخواهی) را مدنظر دارند.»