این پژوهشگر با تمركز بر معماري و با بررسي آرا و آثار معماران ژاپن كه نقش موثري در شكل‌گيري تفكر معماري معاصر ژاپن داشتند، تاثير سنت بر شكل گيري تفكر معماري معاصر ژاپن را روشن ساخت و سپس انگيزه معماران ژاپني را از بازگشت به سنت مورد واكاوي قرار داد و در ادامه، معماری ژاپنی را به پنج دوره زمانی بزرگ، دوره های باستانی، کلاسیک، فئودالی، ادو و مدرن تقسیم بندی کرد و گفت: از دوره باستانی معماری ژاپنی، اطلاعات زیادی در دسترس نیست و حتی بنایی از آن دوران باقی نمانده است.

در دوره ”ادو“ علی رغم اینکه دوره پایداری بوده و معماری‌های چشمگیری از آن دوران دیده می‌شود و بسیار پر زرق و برق  هستند و جذابیت بصری زیادی نیز دارند، دوره‌ای نیست که ژاپنی‌ها خیلی به آن علاقه داشته باشند و بخواهند دوره سنتی معماری خودشان را به آن ارجاع بدهند. معماران ژاپنی به ایده‌پردازی و نظریه‌پردازی در این مورد می‌‌پردازند که معماری سنتی ژاپن را به کدام یک از این دوره ها میتوان نزدیک‌تر دانست. چوتا ایتو، در اوایل قرن بیستم میلادی اولین نظریه‌پردازی است که در این حوزه کار می‌کند و پایان نامه خود را اختصاص می‌دهد به برداشت از معبد هوریو‌جی که قدیمی‌ترین ساختمان چوبی جهان است و ثبت میراث جهانی نیز شده و به دوره‌ای که فرهنگ و معماری بودایی وارد کشور ژاپن شده است، برمی‌گردد و طی برداشت‌هایی که انجام می‌دهد به نشانه‌هایی دست پیدا می‌کند از جمله ستون‌ها، که ویژگی منحصربه‌فردی دارند که قطرشان در وسط زیاد می‌شود و این نظریه رو مطرح می‌کند که با توجه به شواهد موجود، ممکن است که ارتباطی فرهنگی و انتقال تکنولوژی بین ژاپن و یونان وجود داشته باشد. این نظریه مسیر گسترش نوعی سبک معماری التقاطی متاثر از افکار نئوکلاسیک در اروپا شد. از طرف دیگر او با مسافرت و مطالعه‌ای که روی معماری آسیا، اروپا و آمریکا انجام می‌دهد با مطرح کردن نظریه تکامل به این می‌پردازد که معماری یونان و بین‌النهرین در فرایند تکامل خود از سازه‌هایی برگرفته از متریال بومی (چوب در یونان و خشت در بین النهرین) در مرحله تکامل به معماری سنگی رسیدند؛  بنابراین معماری چوبی ژاپن که هنوز به تکامل نرسیده است در مسیر تکامل خود قاعدتا باید تبدیل به معماری سنگی شود.

در ادامه معصومی نظرات معماران مدرنیست ژاپنی را در خصوص سنت معرفی کرد و نشان داد که این معماران سنت را به عنوان ابزاری در راستای پیوند دادن و معرفی معماری روز دنیا در ژاپن به کار برده‌اند.

معصومی در ادامه به عنوان يك نمونه موردي، با تمركز روي ستون به عنوان يك عنصر مهم در سنت معماري ژاپن، تجربيات متفاوت معماران معاصر ژاپن در مواجهه با اين عنصر سنتي را مورد مقايسه و بررسي قرار داد و گفت: در معماری ژاپن در بسیاری از موارد از ستون بدون اینکه هیچ نقش سازه‌ای داشته باشد استفاده شده است. او با مثال‌هایی از ادبیات و اسطوره‌های ژاپنی نشان داد که ستون در فرهنگ ژاپن جایگاه مهمی داشت و در معماری به غیر از عملکرد سازه‌ای، نقش معنادهی به فضا و مکان‌سازی دارد. از این رو ستون یکی از مهم‌ترین المان‌ها در شکل‌گیری فضای داخلی است. او با بررسی نمونه‌های مختلف و متنوعی از به کارگیری ستون به عنوان یک نماد یا المان سنتی در ساختمان‌های مختلف، حضور مستمر این نشانه را تا آخرین سازه‌ای که در ژاپن برای اکسپوی سال ۲۰۲۵ طراحی شده است دنبال کرد.

  بخش پایانی این نشست به بحث و تبادل نظر با حاضران و پاسخ‌گویی به پرسش‌های شرکت‌کنندگان اختصاص داشت.